Blijf thuis! Beperk je in je activiteiten buiten de deur. Hé, hoe vaak heb ik dit zelf tegen mijn cliënten met een burn-out gezegd? Ik zie parallellen tussen de burn-out als persoonlijke crisis en de intelligente lockdown waar we nu allemaal mee te maken hebben. Ik neem je graag mee in dit verhaal

Roofbouw

Bij een burn-out heb je jezelf uitgeput en roofbouw gepleegd, signalen genegeerd. De coronacrisis wijst op de roofbouw die we op de aarde hebben gepleegd, bio diversiteit hebben verstoord waardoor gemene virussen de kop op steken. We putten de aarde uit en onszelf. Overal ter wereld klinkt de roep dat het zo niet verder kan. We zagen het wel, maar als urgentie ontbreekt trek je niet zo makkelijk de conclusies.

Tot er een kantelmoment komt.

De persoonlijke shit bij een burn-out en wat er collectief niet deugt hebben we op alle mogelijke manieren kunnen vermijden, door te storten op ons werk, prestatie en vooruitgang. Of door te richten op iets leuks. afleiding, verdoving of compensatie.

We hebben nu te maken met een geforceerde stop, net als bij een burn-out. Deze crisis raakt ons allemaal persoonlijk, we kunnen letterlijk niet verder. Er is chaos en onrust, we zien niet welke kant het op gaat. Ik trek de parallel nog even door want een burn-out is niet voor niets zo heftig en dikwijls een keerpunt.

Een crisis : persoonlijk of collectief maakt alles zichtbaar.

Het buiten jezelf zoeken.

Bij veel mensen met een burn-out zie ik dat er eerst vooral buiten zichzelf gekeken wordt: de werkdruk, de slechte manager of waardeloze collega’s.

Zo zijn we in deze crisis ook gefocust op wat er buiten ons gebeurt, consumeren gretig het nieuws, zoeken oorzaken vooral extern. Er worden alle mogelijke initiatieven genomen, uit goede wil maar ook omdat we als de dood zijn dat de muren op ons af komen.

De aandacht verschuift van buiten naar binnen

Uiteindelijk kunnen we er niet meer omheen. In afstand tot anderen worden we collectief op onszelf teruggeworpen. Dat herkennen de mensen die een burn-out hebben gehad.

We moeten op het eigen nest zitten. Worden teruggeworpen op het basiskamp, is dat op orde? Een crisis maakt pijnlijk duidelijk waar het wringt en wat er juist wel deugt. Wat heb je onder het tapijt kunnen vegen of weten te verdragen?  Waar hebben we weggekeken en waar knelt het? Wat ligt er aan gevoelens in jouw persoonlijke kelder en vraagt er om op opgeruimd te worden?

Zaken worden helder: er wordt een golf van liefdesbaby’s én van echtscheidingen voorspeld.

Wie wezenlijk wil veranderen, moet eerst geestelijk en lichamelijk tot stilstand komen

(Jan Rotmans, hoogleraar transitiekunde)

Herwaardering

Vanuit de rust komt een ander, dieperliggend waardepatroon naar boven. Wat vanzelfsprekend is komt ter discussie te staan. Waar draait het nu echt om? Je gaat beseffen wat werkelijk van waarde is. We weten nu wie de helden van onze samenleving zijn. De afgeknepen beroepen zijn nu vitaal.

Vanuit stilstand krijg je de kans om te kijken hoe je met jezelf omgaat. Hoeveel stress wil je nog toelaten in je leven? Wat houd je tegen om het leven anders in te richten; beter om te gaan met jezelf en vandaaruit met anderen? Als individu en collectief moeten we over de eigen schaduw heenstappen en loslaten wat tot nu toe vanzelfsprekend was.

Een crisis kan een proces van heling zijn, waar we als mens en met elkaar beter uit kunnen komen. Dat gaat nu eenmaal niet vanuit oud gedrag en vraagt om flinke stappen. Een onomkeerbare verandering.  Net als bij een burn-out  moeten we onszelf opnieuw uitvinden. Niet wetend hoe dat er uit gaat zien.

Wanneer je een persoonlijke transitie doormaakt moet je leren op je innerlijk kompas te vertrouwen; daar gaat het om. Omdat je diepweg weet wat deugt en niet deugt. Anders gezegd: niets is krachtiger dan mensen die de moed hebben om te doen wat ze écht willen doen.